BRAEMPRAAT
Renaat Braem schreef in 1968 ‘Het lelijkste land ter wereld’, een aanklacht tegen de manier waarop we in België bouwen. Hij gebruikt urbanisatie en architectuur als speerpunt om te fulmineren tegen de maatschappij, politiek en de mens. Braem was een bouwheer van ideeën. Met humor als cement construeerde hij een tekst die staat als een huis. Dimitri Leue brengt Braems tekst met muziek die de spouwmuren van uw wezen weghalen. Steven Taelman gaat aan de slag met melodieën en composities uit 1968. De foto’s van Filip Dujardin tonen hoe België ‘schoon is in lelijk zijn’ maar ook ‘lelijk is in schoon zijn’. BULK architecten maakt een decor als staalkaart voor de rest van de wereld, een monster van de architectuur.
Decor BRAEMPRAAT
of Het lelijkste land ter wereld
2018
coproductie deSingel, VAi, CC Deurne
We hebben het decor ontworpen als een facsimile van een gedeelte van de achtergevel van de eigen woning van Braem in de Menegemlei in Deurne. Die achtergevel is een wat vreemde constructie die een baksteengevel combineert met een skeletstructuur. De gevel heeft de kwaliteit van een bas-relief , met subtiele dieptewerking en bestudeerde verhoudingen, iets wat we op de scene hopelijk kunnen benutten. Als een stalen opengeplooide paravent bepaalt dit stukje architectuur voor en achter en definieert het zo de ruimte op een heel basale manier. Het is een te klein gebouwtje en een te grote maquette, ergens tussen droom en daad. Op schaal ½. Het vormt een projectiescherm voor de foto’s van Filip Dujardin, die tijdens de voorstelling worden geprojecteert. Het staalbedrijf FACIM uit Essen heeft het decor heel vakkundig en consciëntieus- op basis van onze opmetingen- uit dunne staalplaat geplooid, gelaserd en gelast. Zo ontstaat een illusie van massa, hoewel het staal maar 1.5 mm dik is. Het decor is volledig recupereerbaar en gebruikt zo weinig mogelijk materiaal voor zoveel mogelijk volume, als een fysieke afdruk van de ideëen van Braem.
fotografie Tom Verstraeten - Sara De Graeve - Dirk Bielen